środa, 9 listopada 2016

Śmierć Bunnego Munroe/ Nick Cave


Miałam pisać o czym innym, ale zmieniłam zdanie za sprawą książki „Śmierć Bunnego Munroe” napisanej przez muzyka Nicka Cave. Książki, której nie jestem w stanie skończyć. Książki, która jest tak depresyjna i ponura, że miała głęboki wpływ na mój dzisiejszy humor. Negatywny oczywiście.
Naprawdę bardzo rzadko zdarza się, że odkładam książkę nie przeczytawszy jej do końca. Nawet mało ciekawym lub całkiem nudnym daję szansę. Przeczytam nawet takie, które wydają mi się stratą czasu lub takie, z których nie czerpię przyjemności, które mnie denerwują lub usypiają. Jednak gdy książka ma posmak depresyjny lub okrutny, nawet nie staram się za bardzo zwalczyć w sobie uczuć negatywnych. Wiecie, w życiu jest tak dużo smutnych i dołujących sytuacji, że naprawdę nie trzeba sięgać po fikcję, aby szukać tego typu atrakcji.
Oczywiście wiedziałam, że nie będzie to żadna komedia czy romans. W końcu tytuł musi coś znaczyć. Ale liczyłam bardziej na jakąś sensację, może kryminał z dużą dozą humoru. Albo przynajmniej coś oryginalnie ciekawego, sarkastycznego. Tak bynajmniej obiecywały mini recenzje umieszczone na okładce. Kolejny przykład na to, że nie warto czytać tego, co wydawca umieszcza w formie reklamy. Książka miała być zabawna w swój cyniczny sposób i poruszająca. Tymczasem jest depresyjna i obraca się tylko wokół męskich chuci. Nie ma w niej nic zabawnego. Nawet dowcipy opowiadane przez Bunnego i jego kolegów nie są zabawne. Jeśli taki jest świat mężczyzn, to ja go wolę nie poznawać.
Nie lubię książek, które tak negatywnie wpływają na mój humor. Już po przeczytaniu pierwszych rozdziałów książka mnie odrzuciła. Po kilku następnych mam ochotę rzucić się pod pociąg. Nie zrobię tego tylko dlatego, że byłoby to naprawdę głupie, popełniać samobójstwo z powodu nietrafionej książki. Być może autor (w końcu muzyk, a to mówi samo za siebie) włożył w postać Bunnego Munroe trochę siebie i swoich doświadczeń. Jeśli tak jest, to wolę być biedną szarą mychą pracującą w bibliotece, niż kimś, kto zaznał pułapki sławy. Jeśli zaś nie było w tej książce ani jednego autobiograficznego słowa, to skąd w autorze taka pustka i ciemność, nic, z czego można byłoby się cieszyć na dłużej niż na parę chwil? Smutne jest to wszystko, a ja nie lubię się smucić. Dlatego książka jest nie dla mnie.
Być może jest w niej jakiś sens, jakiś przekaz, ale ja nie jestem ciekawa jaki. Przeczytawszy na szybko czyjąś recenzję znalezioną w Internecie zaraz przed tym, jak napisałam pierwsze słowo tego postu, zobaczyłam że są osoby, które cenią tę książkę wysoko. Okej, każdy ma swoje własne zdanie i swoje, tylko mu zrozumiałe potrzeby. Wiem też dzięki tamtej recenzji jaka jest puenta historii Bunnego. I wiecie co? Jednak jest w tej książce zawarta lekcja. Tylko że mnie nie chce się przez nią przechodzić, bo ja i bez tej książki wiem, że dzieciom czasem lepiej jest bez rodziców, jeśli ci mają na nie destrukcyjny wpływ. A Bunny Munroe na pewno ma destrukcyjny wpływ, nawet na swoich czytelników. Ja wypisuję się z tej grupy. Przeczytałam dziesięć rozdziałów i nie zniosę ani jednego więcej. Chyba że mam skończyć w wannie z pociętymi żyłami. Bunny Munroe jest nie dla mojej wrażliwej, szukającej pociechy w książkach osoby zbyt nudny, monotematyczny i depresyjny. Zostawiam go dla innych, mających mocniejsze nerwy.
Brzmi to tak, jakby książka była naprawdę mocna. Ale tak naprawdę  nie ma w niej nic specjalnego. Jest tylko egoistyczny facet, który dba tylko o siebie i ciągle myśli o seksie. Nie przeszkadza mu w tym nawet śmierć żony. Żyje w swoim świecie, gdzie wszędzie dookoła czają się cipki, które tylko proszą, aby Bunny po nie sięgnął. Nic nowatorskiego, połowa facetów na świecie tak myśli. Do tego Bunny Junior, który jest tak zagubiony po śmierci matki, że nawet wówczas nie potrafi dostrzec, jakiego kutasa ma za ojca. Być może jest za młody, żeby ujrzeć pewne prawdy, być może trwa w szoku, sprawiającym, że nie dociera do niego nic z tego, co się wokół niego dzieje. Ale na pewno on, jak i jego ojciec, zdają się być wyprani z emocji i tańczą po scenie Nicka Cave jak puste kukły.
Do tego dołóżmy jego matkę, Libby Munroe, która żyje w depresji przez swojego latającego za babami męża i woli trwać w tym chorym związku, zamiast ratować siebie i syna. Również nic nowego. Kobiety tak mają, są jak psy. Nawet bite wciąż wierzą, że ich Pan (czytaj partner) może się zmienić i dla tej głupiej myśli poświęcają swoje jestestwo. Smutna jest ta książka aż do szpiku kości. Kto by chciał czytać takie historie? Ja na pewno nie. Nie obchodzi mnie to, czy skończy się dobrze czy nie, ważne jest to, jak się zaczęła i co jest w środku. Ja widzę tylko seks i smutek, zagubienie i depresję. Po co mi to? Do tego Libby, która po śmierci odwiedza chłopca, jakby była prawdziwym duchem. To, że Bunny może mieć alkoholowe/narkotykowe urojenia jest ok, ale dorzucać do tego jeszcze przywidzenia Bunnego Juniora? Zaczyna się robić trochę zbyt fantastycznie jak na książkę z ukrytą (bardzo głęboko) lekcją i twardo stąpającym po ziemi autorem.
Wiem, wiem, ciągle narzekam na te książkę, ale zła na nią jestem, bo zepsuła mi całkowicie humor. Nic mi się nie chce, a już tym bardziej pisać posty na temat przeczytanych książek. A naprawdę bardzo to lubię. Tymczasem Bunny Munroe zepsuł mi cały dzień i jestem tak zła, na niego, na siebie, że dawałam tej książce szansę tak długo, no i na samego Nicka Cava, że napisał tę książkę. Nieźle zniszczony musi być umysł, który wymyśla takie historie. Do mnie ona nie trafiła, do Was może dotrzeć, kto wie. Jedno jest pewne, nie mogę jej nikomu polecić. I nie dlatego, że nie przeczytałam jej do końca (dzisiaj odnoszę ją tam, gdzie jej miejsce- na półkę), ale dlatego, że chcę Wam oszczędzić tego zmęczenia umysłu, do jakiego doprowadził mnie Cave. Dzięki niemu jestem zmęczona psychicznie i podenerwowana. Mam ochotę kogoś uderzyć i nawet nie wiem za co. Nie pomaga mi muzyka ani słońce które wyszło zza chmur godzinę temu. Zamiast cieszyć się tym faktem po dwóch  pochmurnych tygodniach, ja widzę tylko to, że światło słoneczne odbija się od monitora i świeci mi po oczach, uniemożliwiając pisanie. To nie jestem prawdziwa ja, czuję to wyraźnie, to tylko jakaś gorsza kopia mnie, podszywająca się pode mnie. Nawet nie wiedziałam, że ktoś taki we mnie drzemie. Nie lubię tej drugiej, nieznajomej siebie i mam nadzieję, że zniknie z mojego życia razem z książką o Bunnym Munroe. A raczej książce o seksie, alkoholu i bezsensie życia. Mam nadzieję, że już niedługo znowu będę sobą i przestane być taka podkurwiona, nie wiadomo na co. Że zaczną mnie znowu cieszyć małe rzeczy, jak choćby ta czekolada, którą trzymam w biurku na czarną godzinę. Bo póki co mam ochotę wyrzucić ją za okno z brzydkim okrzykiem na ustach, z nadzieją, że to mi pomoże zapomnieć o Bunnym Munroe i jego delirycznym świecie. A kiedy to się stanie, znowu będę miłą osobą, nie używającą przekleństw i czerpiącą radość z pisania postów. Bo póki co używam klawiszy do wyżycia się na kimś, na czymś, obojętne, byle tylko pomogło mi to wrócić do normalności, którą zgubiłam gdzieś pomiędzy rozdziałami książki „Śmierć Bunnego Munroe”.

Do następnego!

Brak komentarzy: