Starcie królów - George R.R. Martin / Gra o tron, T.2

Nareszcie to poczułam. Tę miłość do książki, nieodpartą pokusę, aby rzucić wszystko inne w kąt i zanurzyć się w lekturze. Uwielbiam to uczucie kompletnego zapomnienia, przynależności do wymyślonego świata, utożsamienia się z nim, jakby był prawdziwym, otaczającym mnie światem. Uwielbiam oddawać się temu uczuciu, zagłębiać się w nie i w świat, który stworzył dla mnie autor. Kiedy zrozumiałam, że książki Martina potrzebują całej mojej uwagi i kiedy mogłam im ją dać, nasze relacje natychmiast się poprawiły. Już w połowie „Gry o tron” ciężko mi było oderwać się od grubego tomiszcza, które tak długo prosiło się o moją uwagę. Gdy przyszedł czas na drugą część sagi, właściwie wystarczyło, że po dłuższej przerwie przeczytam jeden rozdział, a już nie mogłam się oderwać od kolejnych. Mało znaczące stawało się to, że już zaczynało świtać, że woda w wannie prawie całkiem już wystygła, że zaraz odjedzie ostatni autobus i spóźnię się na spotkanie. Ważne było tylko to, że mogłam przebywać ze wszystkimi ulubionymi bohaterami w krainie magii George’a R.R. Martina.

A tej magii jest w książce coraz więcej. Wraz z pojawieniem się smoków zaczęły budzić się do życia moce, o których opowiadały stare nianie albo bardowie, a w których istnienie ludzie niemal przestali wierzyć. Zaczęło się robić dzięki temu coraz bardziej interesująco. Ja kocham magię tak samo mocno  jak same książki. Wiem, że to tylko wymysł umysłów pełnych wyobraźni, ale tkwiące gdzieś głęboko we mnie dziecko nadal wierzy, że magia istnieje. Dlatego chyba tak bardzo miłuję książki fantasy. W nich wszystko może się zdarzyć i to jest w nich najpiękniejsze. I to, że są tak inne od zwykłego życia, gdzie marzenia się nie spełniają, a szczęście jest luksusem, na który niewielu może sobie pozwolić. Gdy jednak sięgam po książkę fantasy, zapominam o tym wszystkim i osiągam to szczęście, zarezerwowane w prawdziwym życiu tylko dla nielicznych. Oddałam więc swoje serce „Grze o tron” bez najmniejszych skrupułów, bo wiedziałam, że będzie ono bezpieczne z tak doskonałą książką. Jedyne czego się boję, to, że George R.R. Martin nie zdąży napisać kolejnej części zanim ja skończę te, które są obecnie dostępne na rynku wydawniczym. Albo co gorsza, pożegna się z tym światem, zanim ostatnia część ujrzy światło dzienne. A wtedy ze smutku to moje serce może pęknąć na kilka dni, zanim otrząśnie się z uczucia pustki i niezaspokojenia, które wówczas na pewno stanie się jego udziałem.

Póki co jednak cieszę się na myśl o tym, że przede mną jeszcze tyle tomów do przeczytania. Wrosłam całym sercem i umysłem w świat Siedmiu Królestw i nie jestem jeszcze gotowa się z nim żegnać. Ta książka rozjaśnia smutne zimowe, deszczowe wieczory, szare monotonne dni, ciągnące się w nieskończoność. Pomaga przetrwać nudne obowiązki, którym trzeba podołać w pracy, ogrzewa serce w samotne wieczory i dotrzymuje towarzystwa w opustoszałym pokoju. Czasem dochodzi nawet do tego, że cieszę się, iż męża nie ma w domu, bo mogę wtedy czytać. Brzmię jak jakaś niekochająca żona, wiem. Ale nic nie mogę na to poradzić. Kiedy już mnie opęta jakaś książka, to wszystko inne przestaje się liczyć. Nawet teraz nie mogę się już doczekać, aż wstawię ostatnią kropkę za ostatnim zdaniem i wrzucę post na blog, ponieważ jest już pierwsza w nocy, mąż śpi, za oknem deszcz i świszczący wiatr a przede mną weekend – najwspanialsze warunki do czytania takiej książki jak saga „Gra o tron”, gdzie niebezpieczeństwo, okrucieństwo i intrygi mieszają się z odwagą, honorem i nadzieją. Taki zimowy wieczór jest idealną oprawą dla książki pełnej przygód i właśnie to zamierzam za chwilę zrobić. Odpalić czytnik e-booków i zacząć kolejną część „Nawałnicę mieczy”, będącą pierwszą częścią tomu zatytułowanego „Stal i śnieg”.

Poprzednią część, „Starcie królów”, tak mi się dobrze czytało, że nawet nie zauważyłam, kiedy zbliżyłam się do ostatnich stron (takie rzeczy się zdarzają, gdy czyta się e-booki) i nagle książka się skończyła. Ogarnęła mnie wówczas jakaś dziwna pustka, którą mogła wypełnić tylko kolejna część. Wiedziałam jednak, że będę musiała z tą pustką żyć jeszcze jakiś czas, bo musiałam najpierw wyrzucić z siebie wrażenia po przeczytanym właśnie „Starciu królów”, a i czas na zaczynanie nowego tomu był niesprzyjający. Trzeba było najpierw przygotować się do Sylwestra, zadbać o jadło i napitek, rozpocząć towarzyskie spotkania, których pełno zakreśliłam w grafiku. Wiedziałam, że „Nawałnica mieczy” musiała poczekać i pogodziłam się z tym. Mądrzejszą decyzją było odłożyć książkę na kilka dni, zamiast czytać po kilka stron w skradzionym ukradkiem czasie. Szkoda było na to nerwów, a nerwową atmosferę miałabym zapewnioną, gdybym przez książkę spóźniała się na autobus i zaplanowane spotkania. Już mój mąż by o to zadbał. A taką książkę jak saga Martina trzeba czytać w spokoju, najlepiej wieczorem, w atmosferze mroku otaczającego pokój i z wiedzą, że czas jest naszym przyjacielem, a nie wrogiem. Przypominam jeszcze raz- ta książka nie lubi się dzielić. Chce całej naszej uwagi, inaczej odpłaci się nam tym samym- nie pochłonie nas w ogóle. A naprawdę nie ma nic gorszego, jak stracić wspaniałą przygodę tylko dlatego, że nie znaleźliśmy czasu, aby ją przeżyć.

Gdy już wczytałam się w tę książkę, dużo łatwiej było mi zapamiętać, kto jest kim i jaką rolę odgrywa w sadze. A jest to niezmiernie ważne podczas czytania takiej książki jak ta, gdzie pojawia się coraz więcej nazwisk, ludzie giną jak muchy i są zastępowani przez kolejnych, a akcja jest nie tylko rozciągnięta w czasie, ale i przestrzeni. Ciągle przenosimy się do nowych miejscowości, których nazwy są niezmiernie ważne dla kolejności wydarzeń. Musimy je zapamiętać, aby się później kompletnie nie pogubić w chronologii wydarzeń i ich następstwach. Przeskakiwanie od jednego głównego bohatera do drugiego, gdy każdy znajduje się gdzie indziej i przeżywa własne przygody, nie ułatwia zadania. Mi jest wciąż ciężko połapać się w tym wszystkim, ale jest to tylko moja wina, bo czasem sięgam po książkę, chociaż wiem, że czas pozwala mi zapoznać tylko z jednym rozdziałem, czy dwoma, a to zdecydowanie za mało, by przypomnieć sobie wszystko, co do tej pory się działo. Jednak chęć dowiedzenia się, co będzie za chwilę, zwycięża z rozsądkiem i tak oto wpadam w pułapkę czasu i gąszczu nazwisk i nazw miejscowości. Zdaję sobie sprawę z niebezpieczeństwa takiego rozwiązania, ale nie zawsze potrafię opanować ciekawość, zwłaszcza, gdy wyczuję, że kroi się coś ważnego, co może zadecydować o dalszych losach jednego z bohaterów.

Tak właśnie się dzieje z Ogarem i Sansą. Nawet nie wiem kiedy zmieniłam zdanie o tym dwojgu i zaczęłam wypatrywać oznak czegoś wartościowego, czego wcześniej tam nie znalazłam. Na początku Ogar był dla mnie tylko psem okrutnego Joffrey’a, gotowym wykonać każdy jego rozkaz, a Sansa głupiutką dziewczynką, ślepą na to, co się naprawdę wokół niej dzieje, żyjącą w swoim wyimaginowanym świecie, gdzie małe Księżniczki takie jak ona są pępkiem tego świata, który kręci się tylko dla nich. Dopiero zło, którego wcześniej nie zauważała przez złote klapki tkwiące na jej oczach, a którego zaczęła doświadczać, zmieniło ją tak, że wreszcie zajęła ważniejsze miejsce w moim sercu. W końcu stała się godna miana jednej z głównych bohaterek. Nawet teraz, kiedy piszę tego posta, zastanawiam się, co się u niej dzieje i co się z nią stanie, gdy zabrakło Ogara. I wiecie co? Nie jestem już w stanie powstrzymywać ciekawości. Zostawiam Was z książką, na mnie czeka już „Nawałnica mieczy”. Czas dowiedzieć się, co się stanie w następnym rozdziale. Widzimy się niedługo.

P.S. Wszystkiego dobrego w Nowym Roku. Samych ciekawych książek i żadnych niewypałów i straty czasu, spędzonego na czytaniu nudnych książek! Szkoda na to czasu! :)