Uzależniona od LOVE AND GREAT SHOES

BLOG

Instagram 

Facebook 

YouTube

                Ostatnimi czasy uzależniłam się od dużej dawki pozytywnej energii, którą otrzymuję w prezencie od Justyny i Kasi, wspaniałych dziewczyn, prowadzących blog Love and great shoes Blog ten przeglądam od ponad dwóch lat. Umieściłam go na liście Top 7 moich ulubionych blogówmodowych. Stał się on jednym ze składników mojego codziennego życia zanim jeszcze stał się popularny. Gdy go odkryłam, licznik odwiedzin był znacznie skromniejszy, komentarze nieliczne, styl Kasi nieco inny od obecnego. Właściwie to przegapiłam ten moment, w którym dziewczyny podbiły serca rzeczy czytelników. Nie zauważyła tego, ponieważ dla mnie one od początku były kimś, kto zasługiwał na uwagę i dziwiłam się, że tak niewiele osób doceniało pomysłowość Justyny i Kasi i odmienność ich bloga od innych, które obserwowałam. Nie potrafię do końca uchwycić i opisać tej cechy, która powodowała, że ten blog wyróżniał się na tle innych, które kiedyś przypadkiem odwiedziłam. Może to przez niewymuszoność stylizacji, urok dziewczyn, ich fotogeniczne rysy, sympatię, którą wymuszały ich charaktery? Niewiele można powiedzieć o osobie, którą się zna wyłącznie przez zdjęcia i komentarze, ale mnie to wystarczyło. Uśmiechy, tak szczere i sympatyczne, od razu trafiły do mojego serca. Polubiłam tak blog jak i jego prowadzące. A zwłaszcza polubiłam diastemkę Kasi, tę drobną niedoskonałość, która nadawała jej wyjątkowości, a była często komentowana jako minus w urodzie Kasi. Mnie zaś ten szeroki uśmiech od razu powiedział, że mam do czynienia ze wspaniałym charakterem, diastema zaś wyróżniała Kasię z tłumu. Wprawdzie za jakiś czas przyjdzie mi się pożegnać z tym widokiem, ponieważ Kasia postanowiła ukryć się w tym anonimowym tłumie i pozbyć się swojej cechy charakterystycznej, lecz nawet to nie zmieni faktu, że wciąż będzie tą wspaniałą dziewczyną sprzed dwóch lat, którą przypadkiem odkryłam w gąszczu internetowych bzdur.

                Przyjaźń jest jednym z najcenniejszych darów, jakie ofiarowuje nam życie. Zawsze doceniałam prawdziwą przyjaźń, jakże więc mogłabym pozostać obojętna na przyjaźń Kasi i Justyny? To jeden z takich związków, który nadaje sens życiu, wywołuje uśmiech na twarzy, łączy na całe życie, rysuje wspaniałe i ciekawe historie, pozwala uwierzyć w bezinteresowność. Na przyjaciółce można polegać w każdej sytuacji, czas z nią spędzany mija jak jedna chwila, można cały dzień strawić na rozmowach o niczym, bez poczucia, że straciliśmy choćby minutę, a godziny wydają się być sekundami. Można się spotykać codziennie, a zawsze jest temat do rozmowy, choćby nawet wracało się do tych samych tematów z poprzedniego dnia. W przyjaźni nie istnieje nuda ani zazdrość. Jest to uczucie uzależniające swoimi pozytywnymi wibracjami. Ja dałam się usidlić tej przyjaźni. I jestem od niej coraz bardziej uzależniona.

                 Od dobrego miesiąca jestem niemal codziennie na blogu, sprawdzając czy dziewczyny dodały coś nowego. Zauważyłam, że gdy jestem na którejś ze stron należących do LGS (skrót od bloga) poprawia mi się humor. Nie jestem płytką dziewczyną. W blogach modowych bardziej niż ciuchy interesują mnie ludzie, piękno, jakie pokazują na zdjęciach i radość życia, które z pasją przeżywają. Mówiąc, że nie jestem płytką dziewczyną, bronię się z góry przed oskarżeniami, że skoro oglądam ciuchy z takim zainteresowaniem, to muszę być niezbyt rozgarnięta. Ale prawda jest inna, nie jestem płytka. Mam swoje zainteresowania. Uwielbiam tańczyć, jazda rowerem i pikniki, nadają sens mojemu życiu, kiedy nie mam innej alternatywy dla spędzanie czasu w mieście latem. Kocham książki, a godziny, jakie spędziłam na oglądaniu filmów ułożyłyby się w całkiem nowe życie. Uwielbiam spotykać się z przyjaciółmi, mogłabym pogłaskać każdego przechodzącego psa lub kota, lubię uczyć się języków obcych, wspaniale się czuję, gdy mogę udawać profesjonalnego fotografa. Uwielbiam piękno w każdej postaci, lubię je oglądać uwiecznione na fotografii. Kocham czekoladę. Lubię od czasu do czasu wypróbować dla przyjaciół jakiś nowy przepis na potrawę lub ciasto. Mogłabym wymieniać i wymieniać. Choć czasem czuję, że moje życie jest nudne, przewidywalne i rutynowe, to gdy zaczynam się nad tym głębiej zastanawiać, wychodzi mi całkiem inny wynik. Ale jak każdy, mam czasem swoje chwile zwątpienia. Wówczas przychodzą mi na pomoc inni ludzie.

                 Lubię podglądać cudze życia. Gdy wieczorami spaceruję ulicami, nie potrafię się powstrzymać przed zajrzeniem w rozjarzone światłami okna. Spoglądam pomiędzy firanki, widzę sylwetki ludzi, krzątające się w swoim życiu. Od szklanych ekranów od razu odwracam wzrok, bo wiem, że tam nie znajdę nic interesującego. Ale jak tylko dojrzę pomiędzy firankami żonę przygotowującą kolację dla swojego męża, matkę bujającą niemowlę, dzieci bawiące się z psem, roześmianych przyjaciół, kradnących dla siebie przyjemne chwile spośród tak samo wyglądających dni, wówczas muszę na chwilę przystanąć pod takim oknem. Czasami czuję się wtedy jak dziewczynka z zapałkami, marznąca w obojętnym świecie, która stara się ogrzać szczęściem innych. Jestem szczęśliwa, mam cudowne życie, lecz lubię podglądać życie innych. Moja wyobraźnia pracuje wówczas na najwyższych obrotach. Wyobrażam sobie, jak bardzo ci ludzie są szczęśliwi, czerpię radość z ich radości, mimo iż tak naprawdę są to tylko moje wyobrażenia. Bo czyż można stwierdzić, że człowiek jest szczęśliwy, spoglądając przez chwilę przez firankę?

                   Mimo to takie podglądanie cudzego życia budzi we mnie radość. Gdy ktoś odsłania mi kawałek swojego życia, jest to takie uczucie, jakbym uczestniczyła w jakiejś bajce. Wszędzie królują uśmiechy, radość, przeżywanie życia w całej jego pełni. Może to dlatego tak bardzo lubię przeglądać blogi modowe? Zdjęcia są jak okna bez firanek. Mogę spokojnie zajrzeć do środka, bez obaw, że firanka zasłoni mi to szczęście, które spodziewam się odnaleźć po drugiej stronie szyby. Gdy zaś na zdjęciach odnajduję piękno, radość i szczerość, dzień od razu staje się przyjemniejszy.

                   Na LGS zawsze znajduję same pozytywne uczucia. Prawdziwa przyjaźń już taka jest. Nie ma w niej negatywnych przeżyć. Pasja jest kolejnym pozytywnym uczuciem, która wpływa na moje własne życie. Gdy widzę, jak ktoś z pasją oddaje się swoim zainteresowaniom, ten widok dodaje mi sił, aby dorzucić jeszcze więcej pasji do tego, co sprawia mi przyjemność i zmienia zwykłe dni w bajkę. Chyba dlatego uzależniłam się od Kasi i Justyny. Ich przyjaźń dodaje mi sił w codziennej walce o przetrwanie wśród nudy dorosłego życia, a pasja, z jaką dziewczyny oddają się swoim zainteresowaniom sprawia, że jeszcze bardziej chce mi się żyć i starać przeżyć swe życie właściwie. Młodość wyróżnia się tym, że ma się siłę sprostać każdemu zadaniu, że chce się robić dużo więcej, niż można zmieścić w 24 godzinach, ma się niespożytkowane siły, które utrzymują powieki otwarte nawet wtedy, gdy czujemy zmęczenie po pracy, które prostują plecy i każą iść tu i tam, spotkać się z kimś miłym, zrobić jeszcze to i to. Pamiętam jeszcze tamte odległe czasy młodości i choć codziennie borykam się z chronicznym zmęczeniem, wywołanym rannym wstawaniem i pracą, to gdy wchodzę na blog LGS, wstępuje we mnie drugie życie i od razu chce mi się więcej. To chyba jest fenomen tych dziewczyn. Ich wesołość jest zaraźliwa, pasja życia uzależniająca, a siły do walki z życiem wręcz pomagają mi  uporać się z własnym zmęczeniem. Lubię to uczucie odrodzenia, gdy wchodzę na blog lub instagram LGS.

                  Lubię wspólne zdjęcia dziewczyn. Są takie wesołe i pozytywne. Uwielbiam oglądać filmiki z udziałem Kasi i Justyny na YouTubie. Ich siłą jest przyjaźń. Filmy, w których dziewczyny występują osobno, są również ciekawe, jednak gdy Justyna i Kasia są razem, dopiero wtedy jest moc i power. Tak pozytywnych charakterów nie spotyka się codziennie. Ich wspólne filmy wywołują uśmiech na mojej twarzy. Mogę je oglądać codziennie, po kilka razy. Zawsze myślę sobie wtedy, że chciałabym te dziewczyny poznać, czuję, że dobrze byśmy się razem bawiły. Ich siła przyciągania jest tak wielka, że mogę nawet słuchać o rzeczach, które kompletnie mnie nie interesują, tak ciekawie dziewczyny opowiadają o przyziemnych sprawach. Bije od nich tak wiele pozytywnej energii, że nie sposób przejść obok nich obojętnie. Ta energia bije od nich i wpływa na mnie przez ekran. Jak to jest możliwe? Wystarczy, że obejrzę jeden ich film i od razu na duszy robi mi się lepiej, lżej... nagle czuję, że potrafię zrobić rzecz, która wcześniej wydawała mi się niemożliwa, przetrwać kolejny nudny dzień w pracy bez uszczerbku na zdrowiu psychicznym czy natychmiast podjąć się czegoś, co odwlekałam z powodu braku sił. Jak one to robią? Jak to się dzieje, że zerknę na profil dziewczyn na Instagramie, a od razu mam tysiące pomysłów na dzień i mnóstwo zamiarów w głowie, które wydają się tak bardzo możliwe do spełnienia, mimo że wcześniej sama myśl o nich wywoływała ból głowy? Nie umiem sobie odpowiedzieć na to pytanie. Mam tylko nadzieję, że dziewczyny nie przestaną nagrywać, prowadzić blog i nigdy nie pozwolą, aby walka z szarą rzeczywistością kiedykolwiek zerwała tę nić przyjaźni, którą dziewczyny utkały pośród gąszczu obojętności, fałszu i brudu życia. I że nie przestaną się nią z nami, czytelnikami bloga, dzielić.

              Moje ulubione filmiki:

Update: Działalność bloga zakończona w marcu 2015 roku. Dziewczyny przeniosły swoją działalność na youtube i instagram.