Nowość w moim świecie czyli nowy blog modowy na mojej liście top 7

      Dziś podjęłam decyzję. Może mało ważną w porównaniu z ogromem wszechświata i wielością ważnych decyzji podejmowanych codziennie na świecie  i mających wpływ na życie innych ludzi. Mimo to ja swoją decyzją chciałam podzielić się na blogu. Po miesiącach obserwacji, po umieszczeniu go na zaszczytnej liście najbardziej interesujących mnie blogów modowych, po wielokrotnym biciu się z myślami i lojalnym odkładaniu tej decyzji na później, po wielu ostatnich szansach, które dałam Asi- Lumpexoholiczce- postanowiłam "usunąć" ten blog z ulubionych. Innymi słowy "zniknie" on z posta Top 7 gdzie prezentowałam najlepsze wg mnie blogi, które obserwuję (a właściwie to zostanie przesunięty do archiwum, jeśli mogę nazwać tak umieszczenie go pod kreską ;)). Już wówczas znalazł się on na ostatnim miejscu, jako że moje zainteresowanie tym blogiem zaczęło słabnąć odkąd Asia przeniosła się do Warszawy. Od tego momentu zaczęłam zauważać pewien „upadek” w stylizacjach. Zaczęły mieć coraz miej wspólnego z nazwą bloga, były coraz mniej zaskakujące, coraz bardziej przewidywalne, coraz mniej mnie przekonywały, doszło nawet do tego, że zaczęło mi się wydawać, iż stroje, które prezentowała Asia nie pasowały do jej figury ni urody. Gdzieś zniknął pazur, który tak mnie przyciągnął do tej interesującej dziewczyny. Mimo to nie skreślałam jej ze względu na przeszłość. Cały czas czekałam aż dawna Lumpexoholiczka odnajdzie drogę do mojego serca. Niestety mimo sporej cierpliwości nie udało mi się doczekać tej chwili. Upłynęło pół roku a ja odczuwam tylko nudę i sentyment do dawnej Asi. Oczywiście każdy ma prawo się zmienić, a już tym bardziej zmienić styl ubierania się. Nie mam prawa powstrzymywać blogerki przed zmianami. Nadal będę jej czytelniczką, ponieważ ja tak łatwo nie odpuszczam, jednak blog Lumpexoholiczka od dzisiaj znika z mojej gorącej listy Top 7.

      Ale bez obaw moi drodzy, nie będę zmieniać tytułu tamtego pamiętnego posta z Top 7 na Top 6, ponieważ znalazłam godną zastępczynię Asi. I to w dodatku uplasuje ją od razu na miejscu pomiędzy ewibar a Cajmel (która swoją drogą też zaczęła mnie trochę nudzić). Myślę, że umieszczenie jej na końcu bardzo by tę dziewczynę skrzywdziło, ponieważ uważam, że zasługuje ona na znacznie wyższe miejsce w moim rankingu.

      A o kim mowa? O Wioli oczywiście. Prowadzi ona blog Rouquin Monde  i mieszka w przepięknej miejscowości Bestwina w województwie śląskim, która to często pojawia się na zdjęciach i sprawia, że świat Wioli staje się jeszcze bardziej kolorowy. A kolorów na blogu nie brakuje. Choćby za względu na burzę pięknych ognistych włosów. To właśnie one przyciągnęły moją uwagę w pierwszej kolejności. Znalazłam ten blog zupełnie przypadkiem (a to nowość! ;)), przeglądając portal szafa.pl. Tam Wiola wystawia swoje ubrania na sprzedaż. Tak więc któregoś pięknego dnia, znudzona szarością życia weszłam na szafę, aby poszukać ciekawych stylizacji i rozjaśnić sobie nudny dzień. A trzeba Wam wiedzieć, że kieruje się wtedy nie tyle samym strojem, co ciekawym ujęciem stroju i osoby na zdjęciu. Uwielbiam oglądać piękne zdjęcia i i to one są siłą przyciągającą mnie do blogów modowych. I tak właśnie odnalazłam Wiolę. A raczej to ona odnalazła mnie. Przyciągnęła mnie intensywnym kolorem swych cudownych włosów, świetnym strojem i interesującym ujęciem swojej osoby na fotografii. Przejrzałam kilka stylizacji i przełączyłam się szybko na bloga, którego adres szczęściem znalazłam pod zdjęciami. I powiem Wam, że historia naszej wspólnej drogi z Rouquin Monde miała cos wspólnego z moim ulubionym blogiem Maffashion. Po pierwszym spotkaniu ze światem Wioli, kiedy przejrzałam blog aż do początków jego istnienia i kilku późniejszych odwiedzinach, moje zainteresowanie w pewnym momencie osłabło. Nie wiedziałam dlaczego, ale poddałam się temu uczuciu i przestałam odwiedzać Bestwinę i jej piękną mieszkankę. Poszukuję wyjaśnienia mojego zwątpienia w talent Wioli w tym, że kiedy się „spotkałyśmy”, blog Wioli był jeszcze młody. Miał kilka zaledwie zakładek w archiwum, a posty pojawiały się dość rzadko jak na mój nienasycony, głodny wrażeń umysł. Zapewne Wiola dalej żyła w swoim niezwykłym świecie, kompletnie nieświadoma, że straciła jedną czytelniczkę.

    Na szczęście los nade mną czuwał. Po tym krótkim epizodzie i ja żyłam sobie nieświadoma jak bardzo w tym czasie Wiola rozwinęła skrzydła. Przeglądałam inne blogi, nie wiedząc, że los szykuje mnie i Wioli ponowne połączenie. Pewnego zwykłego dnia, kiedy nie spodziewałam się żadnych zmian w moim życiu, kiedy to życie miało dalej biec utartym, nudnym szlakiem, nagle wzeszło słońce- napotkałam wzmiankę o Rouquin Monde. Przypomniałam sobie czerwień jej włosów i coś mi podszepnęło, żeby odwiedzić bloga. Teraz wiem, że ten szept należał do jakiegoś dobrego duszka, który chciał ożywić  mój monotonny świat pięknymi zdjęciami, których znalazłam bez liku na blogu Wioli. Jakież było moje zdziwienie, gdy moim oczom ukazał się ponownie jej świat! Tyle barw! Tyle pięknych krajobrazów! Wspaniałe ubrania! I te piękne włosy! Miłość do życia widać było na każdym kroku, przezierała na każdym zdjęciu. Nie były to dla mnie tylko zdjęcia stylizacji. Ja odczytywałam na tych zdjęciach niezwykłą radość życia i wspaniały charakter prowadzącej bloga. Urzekła mnie ona podobnym do mojego widzeniem świata, którego najwspanialsze chwile zatrzymywała na swoich fotografiach i dzieliła się nimi ze swoimi obserwatorami. Język jakiego używała do opisywania swoich nastrojów, tego co się wokół niej działo i swoich wyborów ubraniowych, przemówił całkowicie do mojej wyobraźni. To nie była zwykła dziewczyna, która postanowiła wstawić kilka fotek swoich ubrań, goniąca za trendami i goniąca za poklaskiem anonimowej gawiedzi. Blog ten był jej ucieczką od szarego świata obowiązków i bylejakości. Tu dzieliła się swoimi pasjami (bo wydaje mi się, że jej pasją jest także fotografia), zamykała się w swoim własnym świecie karmionym wyobraźnią. To wszystko odczytałam pomiędzy wierszami i pomiędzy zdjęciami. Być może się mylę, ale myślę, że każdy kto wejdzie na ten blog, zauważy że jest on jakiś taki inny, ulotny, delikatny, że jest w nim coś niezwykłego. Czy to za sprawą pięknej, zmysłowej i subtelnej blogerki? Możliwe. Ale myślę, że na wyjątkowość tego bloga składa się cały szereg składników, do których możemy zaliczyć pasję, widoczną na każdym zdjęciu i możliwą do przeczytania pomiędzy wierszami, doskonałą stylistykę i wyczucie w wyrażaniu myśli a także wyczucie stylu odmienne od innych blogerek. Wiola ma swój własny styl, kobiecy, delikatny, niemal ulotny, subtelny niczym u nimfy, nieprzeładowany dodatkami, idealnie dopasowany do urody i podkreślający walory blogerki (ach te włosy…). Wiola nie pozostawia niczego przypadkowi, sama kreuje swój świat drobnymi przeróbkami krawieckimi, tak aby ubrania pasowały do jej własnej wizji. Jej styl może śmiało przejąć każda z nas, ponieważ stroje, które prezentuje Wiola są delikatne i pasują do każdego typu urody,  a jej przypadkowe porady krawieckie łatwo dostosować do swoich potrzeb.
     Kiedy przeglądam każdy nowy post to nie mogę się nadziwić nad talentem tej dziewczyny do chwytania i przedstawiania ulotnych chwil życia na zdjęciach, jej stroje przemawiają do mojej wyobraźni i odnajdują drogę do mojego serca, codziennie podziwiam jej subtelność i zastanawiam się nad tym skąd się wzięła ta „inność”, niepowtarzalność, w której zakochałam się od „drugiego” wejrzenia. Nadal nie potrafię sobie na to pytanie odpowiedzieć. Może Wy macie jakieś sugestie? Mimo że nie znam odpowiedzi na to nurtujące mnie pytanie to wiem, że tym razem nie odwrócę się tak szybko od Rouquin Monde, bo wiem, ze nie pozwoli mi na to mój zdrowy rozsądek. Bo przecież jak można porzucać cos, co daje nam tyle radości?

    Na pewno jest tu wiele osób, które znają ten blog i odwiedzają go często; może są tu też osoby takie jak ja, które zrezygnowały z odwiedzania tego wspaniałego świata; a na sto procent są tu miłośnicy blogów modowych, które nie skorzystały jeszcze z szansy zapoznania się z inną niż do tej pory rzeczywistością. Do tych wszystkich osób kieruje moje słowa- odwiedźcie Wiolę i jej miejsce, w którym zapomina o zwykłości świata. Może poczujecie to samo co ja- mianowicie uczucie, że odnaleźliście swoje miejsce w przestrzeni. Ja wiem, że bedę tu zaglądać zawsze, gdy smutek oblecze mój umysł i gdy na niebie zabraknie tęczy, która by mnie w taki dzień rozweseliła. Teraz już się nie martwię, że gdy pogrążę się w niewesołych rozmyślaniach to nie bedzie mnie miał kto uratować. A to dlatego, że wystarczy jedno kliknięcie i odnajdę spokój ducha u Rouquin Monde :)

 
    Piosenki, którymi się dzisiaj z Wami dziele dedykuję Wioli, ponieważ kiedy odwiedzam jej świat na zaproszenie nowego posta, tak właśnie się czuję- czuję spokój, pełen chillout ;)