Moje postępy w nauce języka angielskiego

Po czterech latach nauki oto co udało mi się napisać "na kolanie" podczas dwugodzinnego czekania do lekarza. Wrzucam ten tekst ze wszystkimi błędami, jakie popełniłam w swej niewiedzy. Jestem z siebie bardzo dumna, bo przed kursem nie byłam w stanie napisać więcej niż "I'm seventeen years old. I have two older brothers" - czy ktoś jeszcze pamięta te pierwsze teksty, których uczono nas pisać w podstawówce? Tyle lat nauki w szkole, a ja nie byłam w stanie poprowadzić najprostszej konwersacji, czy napisać łatwego tekstu. Oczywiście musiałam sprawdzić kilka słów w słowniku, ale było ich tyle co palców u rąk, więc i tak jest nieźle. Myślę, że to jest najlepsza rekomendacja dla szkoły International House. Nie mogłam podjąć trafniejszej decyzji. Nie wiem, czy ktoś kiedyś był tak bardzo dumny jak ja obecnie jestem. Wydaje mi się, że zasłużyłam na porządne wakacje. Jutro Grecja :)

It happened to me seven or eight years ago. I started to attend a free salsa course at a bar called “La Salsa”. I had been dreaming about dancing since I saw “Dirty Dancing”, a film story that was set in 1960s, when dance styles like mambo, fox-trot and cha-cha ruled on the dance floor. When I first saw “Baby” and Johnny dancing magic mambo, I was in secondary school. Up to then I read many books and saw thousands of love stories on a TV so I was naïve and full of dreams (not much has changed since then). Being like “Baby”, who was taught to dance as a professional dancer, was my daydream. I identified with her, because I hadn’t had dance skills, just like her, before she met Johnny and became a wonderful dancer. I could easily see myself in that position. You can only imagine how strong her picture becoming a dance floor star influenced my imaginary. So it was just a small step from dreaming about being her to doing something to help myself to become a great dancer.

When a friend of mine suggested we can go to a new salsa club, I didn’t think twice. We arranged to meet one day and went to “La Salsa”. As soon as we entered the room, with the bar full of exotic drinks and the dance floor full of people, with the crowd around the tables and loud Latin music, I felt like finally I’ve found the place I belong to. I immediately fell in love with salsa music and dance, because when we stepped the door the very first thing we saw was “rueda”. It’s kind of a dance style when four or more couples dance together in a circle to the commands of the leader. The dance includes changing partners a lot, arms lifting, quick steps and very dynamic rhythm.

I stood there like a lunatic and watched the rueda dance with a big, dreamy smile on my face. And I was daydreaming. Through my mind flashed pictures of me dancing like “Baby” with her Johnny in “Dirty Dancing”.

That very first day in “La Salsa” club my new goal occurred to me. I wanted to be contemporary “Baby”, a beautiful young girl, who’s learning how to dance with a handsome boy I met on the dance floor (Actually it was my destiny but I didn’t know it yet).

So I started to attend that course twice a week or even more and my love to salsa was rising every day. I was learning first steps and turnovers and finally I was asked to join rueda. It was a month or so and they said I was ready to learn rueda! I like to think it happened because I was a quick learner and I had natural skills of feeling the rhythm and dancing although I hadn’t been aware of having those before.

It took another month before the owner of the club suggested that I should permanently join the group of dancers he had created from course participants. They had given few performances already and they were on a really high level of rueda comparing to me. I was told that they were preparing themselves to another show and they needed someone who will fill in the absence of one girl. I immediately said yes, without thinking and fear. The fear came after but I managed to forget about all the stress I should feel knowing myself and my fear of public appearance. All those disappeared when first sounds of music came to my ears. It has always been like that and it is now. When I dance I forget about everything around me. I forget faces looking at me, names of dance figures I should remember. There is only me, the music and my partner. My moves come from my heart and all the dance figures are placed in my brain so deeply that I can’t forget them. As I said, it’s always been like that - when I don’t think about anything and just feel the music and the rhythm, just dance - then I do my best.

But I forgot myself and missed the main topic, so now we have to go back one or two steps in the past. This always happens when I speak about salsa- I forget about my listeners. You just have to forgive me.

So we are back to my first live performance. Let’s go now to my flat, where I’m preparing my costume. Remember: I’m imagining myself as a “Baby” from the “Dirty Dancing” film. I know there will be my future husband (we don’t know it yet, but we know I was in love with him already) as one of the dancers. So I need to look perfectly. My choice then is simple. It has to be my new, grey cotton dress. Never in use, especially while dancing. Plus comfortable white ballerinas as a last hint of brain works. When I’m looking at the mirror I’m feeling like a princess. I am thin (not like now), I’ve got long, blond hair, I’m young and my dress is looking really sexy on my body. You have to know I wasn’t thinking properly while preparing my clothes. I should remember then that I didn’t know how my dress would work during such activity like dancing in a small room. I should remember my body, which doesn’t work well with sweat. I should remember all of those! But who thinks when there is a handsome man on the horizon! Definitely not me!

Now let’s go back to the club. Let’s leave me alone with my daydreams and my stupidity. When I stood in a circle with other couples, in front of everyone in the club, waiting for the first sounds of heat salsa music, I felt a little nervous (but in a good way) and very excited. Finally we started to dance. Owww, what a fun it was! I did my best! In fact I danced like a butterfly. My dress eddied around my legs so beautifully and lightly! That time everybody was watching me and surprisingly I liked it very much. It felt so good! At last I was “Baby” from my dreams. I felt so beautifully and nicely dressed. You couldn’t imagine my self-satisfaction. We were planned to dance twice with different routine, so we had a little break in the middle of our show. It was either time to go to the bar or to the bathroom to check your appearance. Unfortunately I chose the second alternative. It was a big mistake. Now I know I should go to the bar instead! Because in a mirror I saw my perfect look ruined. I saw a horror! I saw two ugly big dark sweat stains under my arms. The really noticeable stains. And I danced like that! During the dance I’d lifted my arms so many times I couldn’t count it! What a dreadful situation! Now I knew they watched me because of my stains, not my dancing! And I thought I was so talented! Yeah, in having stains under my arms rather than dancing. That was my special ability!

That thought was so embarrassing I wasn’t able to feel fun anymore. I was dreaming about staying in the bathroom forever! Eventually I returned to the main room to give the second part of the show with other dancers, but now it was a nightmare! I was so stressed about my dress that I was able only to think about those ugly stains rather than about the steps. Since the “bathroom visit” I made so many mistakes that I can’t think about it now without shame. I know I let down my group but it was stronger than me- that thought about stains was chasing me for the rest of the dance. It was a stupid mistake, putting on something I hadn’t tried before. I won’t make it anymore. I should know myself and my body better and guess what will happen. But I was obviously so blind and stunned because of my future husband’s appearance (I still don’t know how it’s possible that he wanted me after all, after he had seen me with sweat stains bigger than my head! But I guess it will remain the greatest mystery of life).

Now I’m much wiser. I know that if I hadn’t been so stupid to try a completely new dress for an energetic dance like that, I wouldn’t have felt so embarrassed then and now, when I’m thinking about it. In the end it turned out to be a great lesson and it taught me a lot. I’m going to be smarter for the future and not going to give any more reasons to my husband for leaving me or even think about it J

Światło się mroczy/ George R.R. Martin

Ostatnio przeczytałam dziwną książkę. I nie wiem, co mam o niej myśleć. Książka fantasy, wiec wiadomo, muszę się nastawić na wszystko, co może się wylęgnąć w umyśle człowieka. Nie pierwszy raz trafiła w moje ręce tego typu literatura. W dodatku znam autora. Toż to sam George R.R.Martin! Jego saga towarzyszyła mi dobre kilka miesięcy. Pomyślałam, że poznałam już jego styl na tyle dobrze, że ta nowa książka przypadnie mi do gustu. Jako nastolatka miałam zwyczaj pochłaniać wszystkie utwory danego autora, w którym akurat byłam zakochana. I w każdej z tych książek można było odnaleźć wiele ze stylu pisarza, zachowanego między kartami i łatwo rozpoznawalnego. I w przypadku książki Martina „Światło się mroczy” miało być podobnie. Utwierdził mnie w tym przekonaniu opis, umieszczony na odwrocie okładki. Cywilizacja oparta na kodeksie przemocy? Jakież to typowe dla Martina. Każdy, kto czytał sagę „Gra o tron” (inaczej „Pieśń Lodu i Ognia”) może poświadczyć, że jest ona oparta na przemocy.

Oczekiwałam więc, że wkroczę na dobrze sobie znany teren. Jedyną różnicą miało być to, że akcja rozgrywa się w kosmosie, a nie w wymyślonych Siedmiu Królestwach, pełnych magii i stworów, o których mogły opowiadać tylko stare nianie. Czy świat fantasy, ożywiony w kosmosie, będzie czymś bardzo odmiennym od ziemskiego? Pomyślałam, że będzie to miłe spotkanie ze znanym autorem, na znajomym terenie, bez większych niespodzianek. Jakże się myliłam!

„Światło się mroczy” przeniosło mnie do zupełnie innego, niezbadanego zakamarka wyobraźni Georga R.R Martina.i odsłoniło świat nieznany. Wkroczyłam w niego z odwagą i dzięki temu ujrzałam, jak wiele potrafi zmienić czas. Przez cały okres podróży przez światy międzygwiezdne Martina nie wiedziałam, że jest to jeden z pierwszych wytworów wyobraźni autora. Choć czułam, wewnętrznie czułam, że wszystko jest tu inne- język, styl, czas i sposób myślenia, nie potrafiłam rozgryźć dlaczego tak się dzieje. Wszystko jest tu jakby prostsze w opisie i odbiorze. Ma się wrażenie, że stworzył tę książkę, te światy zupełnie inny człowiek. Dopiero informacja o roku powstania książki (lata 70.) pozwala zrozumieć tę różnicę. Przecież to trzydzieści lat pracy pisarskiej i samorozwoju! Teraz dopiero widzę, jak długą drogę przebył Martin od swoich pierwszych opowiadań i pierwszej powieści „Światło się mroczy” do znanej szerszej publiczności sagi „Pieśń Lodu i Ognia.”

Oczywiście nie znaczy to, że „Światło” przegrało z kretesem ze swoim młodszym bratem. Ja cenię sobie obie powieści, Światło” i sagę. Uważam, ze nie można odrzucać czegoś, co powstało pierwsze, tylko dlatego, że było pierwsze. Nie zawsze czas ma tak duży wpływ na wyobraźnię. Czasem to właśnie pierwsze utwory są bestsellerami lub zapisują się w historii literatury na wiele pokoleń, podczas gdy późniejsze utwory idą w zapomnienie, wiane wiatrem jak piasek na pustyni. Innym razem czas może oznaczać ewolucję. A bywa i tak, że autor przez całe swoje życie pisze na podobnym poziomie. To wszystko zależy od talentu. Myślę, że kunszt Martina czekał na rozbudzenie, a „Światło się mroczy” było pierwszą, odważniejszą próbą pisarską, próbą pokazania światu jego uśpionego talentu. Myślę, że udaną, choć tak odbiegającą od jego głównego, najbardziej znanego i wciąż niedokończonego dzieła. Bo chyba sagę „Pieśń Lodu i Ognia” można śmiało uznać za jego największe dzieło.

Świat, jaki stworzył Martin na Worlornie, samotnej planecie żeglującej wśród gwiazd  ku czarnej pustce kosmosu oczarował mnie w jakiś magiczny sposób. I to pomimo tego, że nie wszystko mnie przekonało, a niektóre rzeczy, jak choćby dzieci galarety, lud żyjący we wnętrzu olbrzymich ślimaków, w moich oczach zasługiwały na miano bzdury, której nie chciała przyjąć nawet moja wyobraźnia. Ale inne światy i międzygwiezdne kultury oraz cywilizacja Dumnego Kavalaanu już w tę wyobraźnię wrosły. Tak mocno, że wydawało mi się, jakbym sama przebywała na Worlornie, patrząc na niebo bez gwiazd i zastanawiała się nad pokrętną ideologią Kavalarów, pozwalającą zabijać wszystko, co było niewygodne, aby zaspokoić żądzę mordu, którą w sobie przez wieki wyhodowali.

Dzięki tej książce zapomniałam zupełnie o bohaterach sagi, o Westeros i Lannisterach oraz Starkach. Na Worlornie nie było dla niech miejsca. Na tej opuszczonej planecie znowu przypomniałam sobie, dlaczego kocham książki o kosmosie. Dopiero w otoczeniu kosmosu człowiek czuje się naprawdę samotny i zdany tylko na siebie. A zwłaszcza na tym małym, znikającym w mroku nocy świecie, zapomnianym i nikomu już niepotrzebnym. Na Worlornie, gdzie nie istniało żadne prawo ani strażnicy, którzy pilnowaliby jego respektowania. Istniało tylko prawo tych, którzy tam zostali, a i to prawo było interpretowane zgodnie z aktualnymi potrzebami. Na świecie takim, jakim stał się Worlorn, mają prawo bytu tylko najsilniejsi. Pozostali zostaną zdmuchnięci przez tę siłę jak płomień świecy i zapomniani na wieki, jak ta planeta, na której zdecydowali się pozostać.

Choć widzę, że język, jakim posługiwał się autor jest dużo prostszy od tego, który poznałam, czytając sagę, Martinowi udało się przekonać mnie niemal do wszystkiego, co stworzył na Worlornie. Choć czasem się gubiłam w chronologii wydarzeń, które sprowadziły mnie na planetę w ślad za Dirkiem T’Larien i nie wszystko było dla mnie zrozumiałe; choć bywało, że raził mnie ten prosty język, pokazujący wieloletnią przepaść między „Światłem” a sagą, to jednak dałam się pochłonąć. Wczułam się w wydarzenia i odczuwałam grozę osamotnienia oraz klimat walki o przetrwanie. A także smutek, jaki zawsze pozostawia w moim sercu umierające uczucie. Niedopowiedzenia i wzajemne niezrozumienie między dwójką głównych bohaterów, Gwen Delvano i Dirkiem t’Larien bardzo mnie smuciło, gdyż widziałam to, na co Dirk był ślepy- że nie da się wskrzesić przeszłości, nieważne jak bardzo byśmy się starali.

Interesujące dla mnie było to, że po raz pierwszy odczułam większą sympatię do postaci drugoplanowej, zamiast do głównego bohatera. Dirk wydał mi się egoistyczny i słaby, natomiast jego przeciwnik do serca Gwen- mądry, sprawiedliwy, wyrozumiały i silny, zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Nie wiem, czy był to zamierzony efekt - obdarzyć bohaterów takimi cechami, aby pokierować moimi uczuciami- czy tez wina leżała w tym, że autor większą uwagę poświęcił Jaantonemu Vikaremu, niż Dirkowi t’Larien. Nawet brat Jaana, Garse Janacek, związany więzią, czyli tzw. teyn, stał się dla mnie kimś ważniejszym i bardziej zasługującym na moje zainteresowanie i empatię niż Dirk, czy nawet Gwen. A to zapewne dzięki swojej więzi z Jaantonym, która była czymś więcej niż ziemską przyjaźnią. Zwłaszcza taką bezinteresowną, jaką Garse dzielił z Jaanem. Tylko taka przyjaźń mogła mieć władzę obalenia całej ideologii, ideologii kavalarskiej, w którą Garse Janacek wierzył całym sercem, a którą Jaantony częściowo odrzucił.

Dirka polubiłam dopiero wtedy, gdy uznał swoją miłość do Gwen za mniej ważną niż honor, poczucie więzi z drugim człowiekiem, odpowiedzialność za własne słowa i przyjaźń z pozostałymi mężczyznami. Gdy potrafił zaryzykować swoje życie, aby ratować kogoś, kogo jeszcze niedawno lekceważył i komu w odruchu egoizmu postanowił podstępnie ukraść wszystko, co było dla niego ważne i drogie. Nie spodobało mi się to, że wcześniej Dirk nadużył zaufania, jakim obdarzył go Jaan, a za jego namową także podejrzliwy i nieufny Garse Janacek. Bardzo mi to nie pasowało do bohatera, jakim Dirk powinien być jako postać pierwszoplanowa.

Także Gwen Delvano, jego miłość z dawnych czasów, zasłużyła na moją pogardę. Nie potrafiłam wykrzesać w sobie sympatii do niej, ponieważ pozwoliła, aby mężczyźni o nią walczyli, nie dając nic w zamian. Nie dając choćby jasnej odpowiedzi, z którym z nich postanowiła być. Oszukała obu, świadomie lub nie, bo bardziej patrzyła na własne potrzeby, niż na to, że może kogoś tym zranić. Była chwiejna i niezdecydowana. Być może wykorzystywała kłamstwo dla dobra Dirka, gdyż chciała go bronić przed krwiożerczymi Kavalarami ze schronienia Braith, ale przez to pozwoliła, aby cierpiał Jaan, a nawet Dirk. Swoim postępowaniem i walką o własne prawa doprowadziła do jeszcze większej tragedii. Moim pocieszeniem jest to, że wreszcie ukarała samą siebie. Szkoda tylko, że kosztem Garse Janacka, który był winien jedynie temu, że głęboko wierzył w ideologię, której uczono go od dziecka. Mimo to potrafił być wiernym przyjacielem dla rewolucjonisty Jaana, i bronić go przed jego wrogami.

Jaan trwał w świecie podwójnych poglądów- w jego postawie zderzały się dwa nurty- starych wierzeń kavalarskich, leżących u początków tej cywilizacji oraz rewolucyjnych odkryć, które burzyły całą tę wypracowaną przez wieki ideologię. Myślę, że właśnie to Jaana zgubiło. Nie potrafił całkowicie odciąć się od ideologii swojego ludu, mimo że odkrył jej zadziwiające korzenie, które tak mylnie stały się podwalinami gwałtownej cywilizacji Kavalarów. To powodowało, że był jednocześnie człowiekiem wykraczającym poza własne czasy oraz obrońcą uciśnionych, a jednocześnie tradycyjnym Kavalarem. Kavalarem, który nie odważył się otwarcie przeciwstawić starym wierzeniom i dać kobiecie prawo decydowania o sobie i prawo bycia równą z mężczyznami. Pprawo bycia teynem, na czym tak bardzo zależało Gwen. To, że Jaan miotał się między dawnymi wierzeniami a własnymi przekonaniami, było bardzo smutne. Miał związane ręce i nie potrafił dać szczęścia kobiecie, która stała u jego boku, a także stając się przyczyną konfliktów między swoim teynem Garse Janackiem a betheyn (czyli kavalarską „żoną”) Gwen.

Jak już wspomniałam, poczułam do Dirka pierwsze nici sympatii dopiero wtedy, gdy zawarł pakt z Jaanem i Garse’m. Wówczas bardziej liczyła się dla niego więź z mężczyznami, niż kobieta, która nie miała mu tak naprawdę nic do zaoferowania. Szkoda tylko, że Dirk tak bardzo był zaślepiony i trwał w tym stanie niemal do końca. Być może pozwoliłoby to uniknąć zła, które się później stało.

Natomiast Gwen mam do zarzucenia jeszcze jedno. Jej pokrętny sposób myślenia. Najpierw denerwowała się, że Dirk chce stoczyć pojedynek honorowy z Braithami i że złożył równie honorową obietnicę Jaantonemu i Garse’owi, iż pojawi się na pojedynku. Co więcej namawiała go do niehonorowej ucieczki, do tego, aby zdradził swoje obietnice i ludzi, którzy, w ogóle go nie znając, zaufali mu i bronili go za cenę własnego życia. Nie akceptowała również tej części kavalarskiej ideologii, która kazała Jaanowi i Garse’mu pojedynkowania się w obronie jej honoru. Ale gdy uciekli z Dirkiem do opustoszałego Wyzwania, miasta będącego niegdyś chlubą jednego ze światów zewnętrznych, tym samym ściągając na mieszkańców miasta niebezpieczeństwo, wyrzucała Dirkowi, że nie zachowuje się jak bohater, jak Jaantony i Garse. Ciężko mi było zrozumieć tę kobietę, dlatego nie potrafiłam zaakceptować ani jej, ani jej egoistycznej natury.

Pomimo prostego języka, jakiego używał autor, udało mu się przekonać mnie do ideologii Dumnego Kavalaanu w stu procentach. Choć wywodziła się ona z czegoś na kształt mitologii oraz mało wiarygodnych wierzeń, przedstawiona była racjonalnie i wiarygodnie. Połączenie mitologii kavalarskiej i faktów, które udało się odnaleźć Jaanowi na jednym z innych światów zewnętrznych, Avalonie, pozwoliło zrozumieć, jak ukształtowały się pierwotne cywilizacje kavalarskie, i pierwsze reguły, z których wywodziła się obecna ideologia. Te reguły, pozwalające pierwszym ludom kavalarskim przetrwać w trakcie wojen międzykulturowych, zamiast zaniknąć, gdy nie były już potrzebne, z czasem mutowały i dały podwaliny dzisiejszych więzi między dwoma mężczyznami i spychając kobiety do roli płodnych samic, będących własnością wszystkich mężczyzn z jednego schronienia. Mutacje wierzeń i przesadów dały również początek polowaniom na ludzi, których uznano za niby-ludzi. I mimo, iż część tej ideologii umarła śmiercią naturalną, w niektórych schronieniach kavalarskich przetrwała niezmieniona. I właśnie ta część przerażającej kultury Kavalarów została przyniesiona na Worlorn i temu musiał się przeciwstawić Jaan Vikary ze swoim teynem i niepokorną żoną.

Najbardziej z całej ideologii kavalarskiej zaciekawiła mnie ta część dotycząca honorowych pojedynków, gdzie przemocą, obwarowaną zasadami kodeksu, rozwiązywało się wszelkie konflikty w schronieniu (coś na kształt plemienia). Kodeks honorowych pojedynków pozwalał rozładowywać napięcia skorego do przemocy ludu i pozwalał żyć w zgodzie. Kodeks obowiązywał każdego i nie pozwalał na oszustwa. Chociaż nie, nie można tak powiedzieć. Kodeks obowiązywał każdego Kavalara, ale już nie kobiety, ani niby-ludzi, którzy byli traktowani jeszcze gorzej jak kobiety, bardziej jak zwierzęta. I choć słowo niby-człowiek wyrosło wieki temu w historii kavalarskiej cywilizacji w związku z wojnami atomowymi i nie miało już mocy w czasach teraźniejszych, niektóre schronienia kavalarskie nadal wierzyły w istnienie takiego człowieka, gdyż pozwalało im to bezkarnie polować i mordować ludzi pod osłoną dawnych i upadłych przekonań. Ta pradawna i powoli zapominana ideologia była bardzo wygodna, gdyż opierała się tylko na słownym oświadczeniu drugiego mężczyzny, zwanego teynem. Jeśli teyn zaświadczył, że mężczyzna z nim związany nadal jest człowiekiem, należało mu status człowieka zostawić. Wówczas był bezpieczny, gdyż ochraniał go kodeks honorowy. Wówczas mógł bronić swoich praw i honoru w pojedynkach i nikt nie mógł na niego polować jak na zwierzynę. Łatwo sobie wyobrazić, jak prosta to droga do nadużyć, zwłaszcza na świecie, gdzie nikt nie pilnuje prawa. Nikt prócz Jaantonego Vikarego ze schronienia Ironjade, chroniącego obraz swojego ludu w oczach wszystkich światów zewnętrznych (terminologia używana przez Martina) i jego wiernego teyna Garsego. Mając przed sobą potęgę złożoną z kilkunastu wiernych dawnym obyczajom Kavalarów ze schronienia Braith mogli zostać tylko męczennikami lub bohaterami. I tylko od ich siły psychicznej i fizycznej zależało, jak skończy się ich wizyta na Worlornie.

Bo Worlorn to świat przemijającej chwały 14 światów zewnętrznych. Odnaleziony i zasiedlony na 10 krótkich lat, gdy udało się stworzyć na planecie warunki do życia dla ludzi, został porzucony zaraz po tym, gdy planeta opuściła sąsiedztwo życiodajnych słońc. Te czasy rozwoju nazwano Festiwalem, gdyż każdy z 14 światów założył tu miasto mające sławić jego potęgę. Jednak po latach sławy Worlorn zaczął oddalać się od słońc, które spotkał przypadkowo na swojej drodze, skazując sam siebie na ponowną wieczną zimę. Na umierającym świecie pozostały tylko opuszczone miasta, niektóre powoli obracające się w ruinę pod potęgą zimna kosmosu oraz spóźnialscy lub porzuceni mieszkańcy miast. A także flora i fauna, przywieziona z obcych światów i porzucona jak nikomu niepotrzebne śmieci. Oraz kilku zatwardziałych przedstawicieli kavalarskiego schronienia Braith, którzy uznali wszystkich mieszkańców Worlornu za niby-ludzi, czyli prywatne zwierzęta do polowań. I do takiego świata przyleciał Dirk t’Larien na zawołanie dawnej miłości, Gwen Delvano. Poleciał, bo dawno temu obiecał, że przybędzie na zawołanie bez zadawania pytań. Przyleci po swoją Jenny, po Guinevre, jak ją dawniej nazywał. Tylko, że on żył wspomnieniami, a jego Jenny przez ten czas zmieniła się w zupełnie inną osobę. Nie było już Jenny i to w tym wszystkim było takie smutne. Dirk pozostał przy wspomnieniach i rozpamiętywaniu podczas gdy Gwen podążyła dalej. Dirk tak bardzo nie pasował do tego brutalnego, surowego świata kavalarskiej przemocy, a Gwen pozwoliła mu się zagubić w świecie, którego nie rozumiał, bo sama nie wiedziała, czego oczekuje od życia. Świadomie skazała go na walkę o życie i dlatego nie mogłam jej polubić.

Dałam się wciągnąć w ten dziwny świat jeszcze dziwniejszych przekonań, bo Martin ma jakiś tajemniczy dar przekonywania mnie. Przekonał mnie do Worlornu i do Westeros i sprawił, że potrafiłam zobaczyć się w obu światach. W „Światło się mroczy” miałam wrażenie, że stąpam po Wolrornie, widząc jego powolny upadek i nie mogąc z niego uciec, bo od normalnego życia odgradzał mnie nieprzebyty kosmos. Choć wiele rzeczy były wytłumaczone ogólnikowo, bo nie było na to miejsca w krótkiej powieści, choć od razu zostałam wrzucona w zupełnie wymyślony świat, nie przypominający niczego, co dotąd znałam, choć ciągle miałam wrażenie, że jest to tylko jeden z tomów jakiejś szerszej opowieści, to jednak uwierzyłam we wszystko, co zostało mi podane. Poczułam sympatię do Jaana, zagubionego pomiędzy dawnymi zwyczajami i przekonaniami, a swoim nowoczesnym umysłem. Do jego teyna Garse’go, stuprocentowego Kavalara, który z miłości do swojego przyjaciela bronił go bez zadawania pytań, mimo iż nie wierzył w to, co głosił Jaan. Pewnie dlatego więź między Kavalarami zwana była przez Garse’go czymś więcej niż ziemską przyjaźnią. Poczułam żal do Dirka, że musi stawiać czoła zdarzeniom, do których nie był przygotowany, gdyż żył wspomnieniami, znużony swoim życiem i podświadomie czekający na koniec cierpień. Poczułam też złość na Gwen za zwodzenie człowieka, którego niegdyś kochała. Czułam osamotnienie i grozę wobec krwiożerczych Braithów. Ten natłok uczuć towarzyszył mi, gdy czytałam „Światło się mroczy” i dlatego potrafię docenić tę książkę, mimo iż jest ona dość słaba w porównaniu z „Grą o tron”.  Ale i w „Grze” czasem odczuwałam przebłyski dawnego Martina, mimo iż wówczas jeszcze o tym nie wiedziałam. „Światło się mroczy” jest wartą przeczytania opowieścią. Polecam ją jako coś zupełnie odrębnego od „Gry o tron” i jako możliwość poznania Georga R. R. Martina z zupełnie innej strony. Jeśli lubicie fantasy i kosmos, odnajdziecie się w świecie Worlornu bardzo łatwo. Nie zapominajcie o słowniczku, który pisarz umieścił na końcu książki. Wyjaśni on niektóre tajemnicze nazwy i wydarzenia, choć dla każdego z pojęć zostało przeznaczone tylko kilkanaście zdań. Ale to w zupełności wystarcza, gdyż nie chodzi tu o przestudiowanie całej wymyślonej przez pisarza historii, tylko o odnalezienie się wśród wydarzeń, w sam środek których wrzucony został Dirk t’Larien w pogoni za dawnymi, dawno umarłymi marzeniami.

Wybór Crossa - już jest!

            

                No i doczekałam się. Wreszcie pojawiła się kolejna część pięciotomowej serii Crossfire. Doczekałam się. Byłoby jeszcze piękniej, gdybym mogła tę książkę przeczytać. Wszyscy udostępniają tylko fragment, a ja chcę całość! Autorka pracuje już nad ostatnią częścią "One with you", a ja nawet nie mogę dostać czwartej. Jak się zdenerwuję, to przeczytam po angielsku! (I oczywiście połowy nie zrozumiem:)). Myślicie, że w bibliotece ta książka się ukaże? ;) Jeśli lubicie gromadzić książki na półkach, to lećcie zakupić ten gorący tom. Ja poczekam, aż mi go ktoś w swej łaskawości pożyczy :)

Strona, gdzie można przeczytać fragmencik w oryginale:
http://www.sylviaday.com/captivated-chapters/